30 december 2007

Bruegelsiaanse wintertaferelen

klik op foto's voor vergroting

MUSEUMPLEIN - We kunnen er maar niet genoeg van krijgen. Weer zo’n prachtige en zonnige winterse dag in de kerstvakantie! Schaatsen op het Amsterdamse Museumplein. Onder bezielend oog van de 17-eeuwse schildermeester Karel du Jardin vanuit het Rijksmuseum, maar in de geest van Bruegelsiaanse wintertaferelen van een eeuw eerder. Ik denk dat Pieter Bruegel dik tevreden zou zijn met dit pittoresk digitaal plaatje. Op verschillende locaties in het groot centrum van Amsterdam is een minikunstijsbaan. Gratis toegankelijk maar te ‘betreden op eigen risico’. Steevast vergezeld van een poffertjeskraam. Niets is heerlijker dan te schaatsen in de open lucht met een milde winterse temperatuur en daarna energie bijladen met overheerlijke poffertjes, bedekt met poedersuiker en gesmolten roomboter! En wat een pret hadden deze twee vriendinnetjes die vaker op het ijs lagen dan erop stonden. Maar gelukkig gingen zij qua kleding goed beslagen ten ijs. Mooi afsluitingsplaatje van verbroedering en verzustering voor het jaar 2007. Zij zijn míjn Amsterdammers van het jaar. Laten zij een voorbeeld voor u zijn. Een voorspoedig en vreedzaam 2008!

23 december 2007

'It goat oan!'

VONDELPARK - Geloof het of niet. Deze zondag is het verschrikkelijk lekker weer. Net iets boven het vriespunt. Een blakende zon aan een goeddeels strakblauwe hemel en een aangenaam prikkelende kou die een weldaad is voor het lichaam. Je hebt geen hoofddeksel nodig of handschoenen. Je laat het tintelen vrijuit op je huid inwerken; zeg maar een soort koudesauna. De afgelopen dagen – vooral ’s avonds – was het een lijdensweg met de snijdende kou. Wie in de tropen woont en zich daarbij niets kan voorstellen, moet maar met een scheermes in z’n oorschelp snijden, in dat harde gedeelte vlakbij je slaap; dan kom je aardig in de buurt van het venijnige gevoel.

Maar deze fase van vrieskou is nodig om ons ijspret te bezorgen. Ik ben geen ijsmeester maar wat ik zo zag, is het ijs in het Vondelpark ruim een dikke vijf centimeter. Je natuurlijk intuïtie zegt gewoon: hier kan je niet doorheen zakken. Vele Amsterdammers hebben kennelijk niet door dat het nu heerlijk vertoeven is in het Vondelpark. Het lijkt wel een kuuroord. Het maakt niet uit in welk jaargetijde we ons bevinden; dit park verveelt nooit! Deze zondagmiddag is het vooral een plek voor ouders en hun jonge kroost dat de wondere dingen van de wereld ontdekt. Ik ging even een paar fotootjes schieten, maar het werden weer bijna 300! In deze digitale tijdperk hoef je niets te laten schieten; het ene mooie plaatje na het andere dient zich aan. Ik moest mij dan ook echt uit het park wegrukken, wilde ik niet met het dubbele aantal thuiskomen. En dan is het moeilijk kiezen: welke wordt de dragende foto voor Actueel in Beeld. Dan toch deze twee koters; die als ervaren ijsmeester aan het bepalen zijn of het ijs goed is voor een elfstedentocht. Dat vast niet, maar voor het moment geldt zeker: ‘It goat oan!’

Zie ook: 'Natuur-ijspret in hartje Amsterdam'

13 december 2007

'Ho, ho, ho.... tring tring!'

OUD-ZUID - Als je op zoek bent naar een Actueel in Beeld zo rond de kerst, dan denk je al gauw aan een indrukwekkend lichtspektakel, zoals die reuzenkerstboom op de Dam, maar die leggen we nog wel een keer vast. Maar nee, voor mij is het deze kerstman op de fiets, aan de gevel van fietsenreparateur en –stalling ‘Emma Fietsen’ in de Emmastraat in Oud-Zuid. Tja, hoe kan het ook anders: Amsterdam knotsgekke fietsstad, schreef ik al eerder. Dan is het logisch dat Santa Claus niet per arrenslee komt maar op de fiets - ‘ho, ho, ho... tring tring!’ Bovendien is vrijwel nooit sprake van een witte kerst in Nederland, meestal een natte. Kennelijk is de kerstman goed op de hoogte van dat Amsterdammers fervente fietsendieven zijn dan wel helers. Daarom heeft hij dan ook – geheel volgens de hoofdstedelijke traditie – zijn voorwiel met een dikke ketting aan het hekwerk vastgemaakt. Anders komt er niets terecht van cadeautjes bezorgen. Bescheiden lichtspektakel of niet, al die op hol geslagen bekeurende agenten zullen in elk geval niets aan deze kerstman verdienen. Of het moet de milieupolitie zijn die hem aanhoudt wegens een overdaad aan voor- en achterlichten.

* * *

Nog maar twaalf dagen te gaan dan is het zover: de Moeder aller Lichtfeesten, zowel internationaal als commercieel. Het is nu op menige hoek een kerstboompje uitkiezen of er in de rij voor staan. Kerstsfeer maakt zelfs in de file staan aangenaam. Als ik na vijven naar huis fiets dan is het al pikkedonker en het is gewoon genieten bij de stoplichten van het kerstverlichtingspektakel in de Van Baerlestraat. Dan lijken alle lichten daarvan onderdeel te zijn.

8 december 2007

De muur van de slachter

BUITENVELDERT - Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat vijftien vooraanstaande mannelijke Surinamers – zogenoemde “tegenstanders” van het Bouterse-regime – in Fort Zeelandia in Paramaribo standrechtelijk werden geëxecuteerd, door met macht, alcohol en mogelijk ook drugs benevelde militairen, en niet zonder dat zij vooraf waren gemarteld en mensonterend vernederd.

Eigenlijk ben ik te laat voor de jaarlijkse korte fakkeloptocht – ter hunner nagedachtenis voor de 26ste keer – naar het Surinaams consulaat aan de De Cuserstraat in Buitenveldert. Op de uitnodiging stond “verzamelen” om 16.15 uur. Vanuitgaand dat Surinamers nooit op tijd zijn of beginnen, had ik zo getimed dat ik iets later kon arriveren zodat ik de stoet lopend en oplichtend kon vastleggen. Tot mijn verbazing en schrik is de op de verzamelhoek met de Amstelveenseweg geen kip te bekennen. Ik zie wel een cameraploeg alweer ingepakt de andere richting oplopen. Rondom een iel boompje, voor nummer 11, liggen bloemen en vlammende restanten van de fakkeloptocht.

‘We zijn iets eerder begonnen”, vertelt Romeo Hoost, nabestaande en organisator, me even later. Ik voel me zo dom als een falend, beginnend journalistje; het moment suprème is alweer voorbij! Ik had wel deze kruizen tegen de muur zien staan en ze in elk geval uit armoede vastgelegd. Gelukkig maar. Het heeft, nu zo achteraf, iets morbides. Is dat niet wat ze met je doen in dictatoriale regimes als je standrechtelijk executeren; tegen de muur toch?! De verdwenen stukjes uit de geëmailleerde tegels lijken wel kogelinslagen. Nabestaanden en sympathisanten stonden, opgepakt in de kleine keukenruimte, zich te warmen aan koffie en thee. En zoals bij regenachtig weer betaamt, hadden ze – zo lijkt het – niet hun paraplu’s maar hun kruizen, die ze al 25 jaar met zich meetorsen, buiten laten staan. Ondanks de broeierige tropen en omstandigheden moeten de vijftien slachtoffers deze zelfde morbide kilheid, die deze uitsnede van de zijmuur van het consulaat uitstraalt, hebben ervaren toen zij zich door iedereen en God verlaten voelden en overgelaten aan de klauwen van de “vijanden van het volk”. Een ware slachtersmuur.