30 december 2007

Bruegelsiaanse wintertaferelen

klik op foto's voor vergroting

MUSEUMPLEIN - We kunnen er maar niet genoeg van krijgen. Weer zo’n prachtige en zonnige winterse dag in de kerstvakantie! Schaatsen op het Amsterdamse Museumplein. Onder bezielend oog van de 17-eeuwse schildermeester Karel du Jardin vanuit het Rijksmuseum, maar in de geest van Bruegelsiaanse wintertaferelen van een eeuw eerder. Ik denk dat Pieter Bruegel dik tevreden zou zijn met dit pittoresk digitaal plaatje. Op verschillende locaties in het groot centrum van Amsterdam is een minikunstijsbaan. Gratis toegankelijk maar te ‘betreden op eigen risico’. Steevast vergezeld van een poffertjeskraam. Niets is heerlijker dan te schaatsen in de open lucht met een milde winterse temperatuur en daarna energie bijladen met overheerlijke poffertjes, bedekt met poedersuiker en gesmolten roomboter! En wat een pret hadden deze twee vriendinnetjes die vaker op het ijs lagen dan erop stonden. Maar gelukkig gingen zij qua kleding goed beslagen ten ijs. Mooi afsluitingsplaatje van verbroedering en verzustering voor het jaar 2007. Zij zijn míjn Amsterdammers van het jaar. Laten zij een voorbeeld voor u zijn. Een voorspoedig en vreedzaam 2008!

23 december 2007

'It goat oan!'

VONDELPARK - Geloof het of niet. Deze zondag is het verschrikkelijk lekker weer. Net iets boven het vriespunt. Een blakende zon aan een goeddeels strakblauwe hemel en een aangenaam prikkelende kou die een weldaad is voor het lichaam. Je hebt geen hoofddeksel nodig of handschoenen. Je laat het tintelen vrijuit op je huid inwerken; zeg maar een soort koudesauna. De afgelopen dagen – vooral ’s avonds – was het een lijdensweg met de snijdende kou. Wie in de tropen woont en zich daarbij niets kan voorstellen, moet maar met een scheermes in z’n oorschelp snijden, in dat harde gedeelte vlakbij je slaap; dan kom je aardig in de buurt van het venijnige gevoel.

Maar deze fase van vrieskou is nodig om ons ijspret te bezorgen. Ik ben geen ijsmeester maar wat ik zo zag, is het ijs in het Vondelpark ruim een dikke vijf centimeter. Je natuurlijk intuïtie zegt gewoon: hier kan je niet doorheen zakken. Vele Amsterdammers hebben kennelijk niet door dat het nu heerlijk vertoeven is in het Vondelpark. Het lijkt wel een kuuroord. Het maakt niet uit in welk jaargetijde we ons bevinden; dit park verveelt nooit! Deze zondagmiddag is het vooral een plek voor ouders en hun jonge kroost dat de wondere dingen van de wereld ontdekt. Ik ging even een paar fotootjes schieten, maar het werden weer bijna 300! In deze digitale tijdperk hoef je niets te laten schieten; het ene mooie plaatje na het andere dient zich aan. Ik moest mij dan ook echt uit het park wegrukken, wilde ik niet met het dubbele aantal thuiskomen. En dan is het moeilijk kiezen: welke wordt de dragende foto voor Actueel in Beeld. Dan toch deze twee koters; die als ervaren ijsmeester aan het bepalen zijn of het ijs goed is voor een elfstedentocht. Dat vast niet, maar voor het moment geldt zeker: ‘It goat oan!’

Zie ook: 'Natuur-ijspret in hartje Amsterdam'

13 december 2007

'Ho, ho, ho.... tring tring!'

OUD-ZUID - Als je op zoek bent naar een Actueel in Beeld zo rond de kerst, dan denk je al gauw aan een indrukwekkend lichtspektakel, zoals die reuzenkerstboom op de Dam, maar die leggen we nog wel een keer vast. Maar nee, voor mij is het deze kerstman op de fiets, aan de gevel van fietsenreparateur en –stalling ‘Emma Fietsen’ in de Emmastraat in Oud-Zuid. Tja, hoe kan het ook anders: Amsterdam knotsgekke fietsstad, schreef ik al eerder. Dan is het logisch dat Santa Claus niet per arrenslee komt maar op de fiets - ‘ho, ho, ho... tring tring!’ Bovendien is vrijwel nooit sprake van een witte kerst in Nederland, meestal een natte. Kennelijk is de kerstman goed op de hoogte van dat Amsterdammers fervente fietsendieven zijn dan wel helers. Daarom heeft hij dan ook – geheel volgens de hoofdstedelijke traditie – zijn voorwiel met een dikke ketting aan het hekwerk vastgemaakt. Anders komt er niets terecht van cadeautjes bezorgen. Bescheiden lichtspektakel of niet, al die op hol geslagen bekeurende agenten zullen in elk geval niets aan deze kerstman verdienen. Of het moet de milieupolitie zijn die hem aanhoudt wegens een overdaad aan voor- en achterlichten.

* * *

Nog maar twaalf dagen te gaan dan is het zover: de Moeder aller Lichtfeesten, zowel internationaal als commercieel. Het is nu op menige hoek een kerstboompje uitkiezen of er in de rij voor staan. Kerstsfeer maakt zelfs in de file staan aangenaam. Als ik na vijven naar huis fiets dan is het al pikkedonker en het is gewoon genieten bij de stoplichten van het kerstverlichtingspektakel in de Van Baerlestraat. Dan lijken alle lichten daarvan onderdeel te zijn.

8 december 2007

De muur van de slachter

BUITENVELDERT - Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat vijftien vooraanstaande mannelijke Surinamers – zogenoemde “tegenstanders” van het Bouterse-regime – in Fort Zeelandia in Paramaribo standrechtelijk werden geëxecuteerd, door met macht, alcohol en mogelijk ook drugs benevelde militairen, en niet zonder dat zij vooraf waren gemarteld en mensonterend vernederd.

Eigenlijk ben ik te laat voor de jaarlijkse korte fakkeloptocht – ter hunner nagedachtenis voor de 26ste keer – naar het Surinaams consulaat aan de De Cuserstraat in Buitenveldert. Op de uitnodiging stond “verzamelen” om 16.15 uur. Vanuitgaand dat Surinamers nooit op tijd zijn of beginnen, had ik zo getimed dat ik iets later kon arriveren zodat ik de stoet lopend en oplichtend kon vastleggen. Tot mijn verbazing en schrik is de op de verzamelhoek met de Amstelveenseweg geen kip te bekennen. Ik zie wel een cameraploeg alweer ingepakt de andere richting oplopen. Rondom een iel boompje, voor nummer 11, liggen bloemen en vlammende restanten van de fakkeloptocht.

‘We zijn iets eerder begonnen”, vertelt Romeo Hoost, nabestaande en organisator, me even later. Ik voel me zo dom als een falend, beginnend journalistje; het moment suprème is alweer voorbij! Ik had wel deze kruizen tegen de muur zien staan en ze in elk geval uit armoede vastgelegd. Gelukkig maar. Het heeft, nu zo achteraf, iets morbides. Is dat niet wat ze met je doen in dictatoriale regimes als je standrechtelijk executeren; tegen de muur toch?! De verdwenen stukjes uit de geëmailleerde tegels lijken wel kogelinslagen. Nabestaanden en sympathisanten stonden, opgepakt in de kleine keukenruimte, zich te warmen aan koffie en thee. En zoals bij regenachtig weer betaamt, hadden ze – zo lijkt het – niet hun paraplu’s maar hun kruizen, die ze al 25 jaar met zich meetorsen, buiten laten staan. Ondanks de broeierige tropen en omstandigheden moeten de vijftien slachtoffers deze zelfde morbide kilheid, die deze uitsnede van de zijmuur van het consulaat uitstraalt, hebben ervaren toen zij zich door iedereen en God verlaten voelden en overgelaten aan de klauwen van de “vijanden van het volk”. Een ware slachtersmuur.

25 november 2007

Surinaamse * Herfst

VANDAAG VIERT SURINAME haar 32ste Srefidensi – onafhankelijkheidsdag. Helaas ben ik niet persoonlijk in Paramaribo aanwezig om deze dag – dat zich qua sfeer makkelijk laat meten met de uitbundigheid van Koninginnedag – om een plaatje vast te leggen.

Ik had ook naar de RAI kunnen gaan waar Brasa Dey Fair wordt gehouden. Maar ik begrijp van een standhouder dat het “slecht bezocht” is. “Het is vis noch vlees”, aldus de insider. “Ze hebben Brasadey gestoken onder een Afrikaans festival. En als Surinamers het zullen bezoeken, dan zullen ze teleurgesteld zijn, want er is nauwelijks Surinaams eten te krijg.”

Ik heb voor deze Actueel in Beeld gekozen omdat ik nu (na tien jaar Suriname) pas het positieve achter herfst doorgrond. Meestal wordt deze jaargetijde afgedaan als einde zomer, ‘depressie’, grauwe tijd want de bladeren vallen af. Maar nu pas – door mijn eigen persoonlijk herstel – heb ik door dat herfst, met zijn rood- en bruingouden bladerenpracht, eigenlijk goed nieuws betekent. Het nieuwe kan zich namelijk alleen manifesteren als het oude plaatsmaakt! Toen ik laatst door een straat in Amsterdam-Oost reed en bij een Surinaamse toko deze vlag zag wapperen, met als achtergrond de herfstige kruin van de boom, was mijn gedachte: wil voor Suriname de lente aanbreken dan zal er eerst een Surinaamse herfst moeten plaatsvinden! In dit opzicht is het aanstaande Decemberproces van 30 november hoopgevend. In 2 Korintiërs staat ook: “…het oude is voorbijgegaan, zie, het nieuwe is gekomen.”

1 augustus 2007

Hoog en (hopelijk) droog

In Amsterdam zijn ze eindelijk wakker. In navolging tot andere Europese steden kunnen toeristen en dagjesmensen nu ook in zeg maar een openlucht-dubbeldekkerbus hoog en (hopelijk) droog aapjes en gebouwtjes bekijken. Het aantal malle attracties in de hoofdstedelijke toerisme-industrie is in de afgelopen tien jaar flink divers geworden. Wat dat betreft hebben de rondvaartboten – die ooit het sightseeingmonopolie in handen hadden – heel wat concurrentie te duchten.
Lange tijd hoefde zij slechts waterfietsen naast zich te dulden.
Nu kan je je ook door de stad laten toeren met paard en koets en in fietstaxi’s. Het heeft het pretparkgehalte van de hoofdstad danig verhoogd. It’s all about the money. In de zomer is het dus oppassen geblazen voor fietsende of steppende toeristen die vaak knetter high zijn, paarden, fietsers, dubbeldeksbussen, (fiets)taxi’s en de lokale fietsers zelfs.
Zie dan maar veilig de Dam over te steken. Velen richten namelijk niet hun blik op het verkeer maar op allerlei gebouwen en rariteiten. Gelukkig zijn er nog altijd de duizendtonner-trams die bonkend en jengelend de boel wakker schudden: don’t die in Amsterdam!

29 juli 2007

'Help, ik stijg omhoog !'

BIJLMERMEER - "Help, ik stijg omhoog!" lijkt dit kleine meisje op het terrein van het Kwakoe Zomerfestival uit te willen roepen, toen het ineens stevig begon te waaien. Ze moest van moeders - neem ik aan - even op de partij heliumballonnen letten. En die willen natuurlijk maar één kant op: de lucht in. Dit was het één voor laatste weekend van Kwakoe. Naarmate de vakantie vordert, lijkt het er steeds gezelliger te worden. Het blijft apart een 'festival' waar mensen voornamelijk in de rondte lopen, op jacht zijn eten en nog meer overbodige onhebbedingetjes. Maandag publiceer ik tientallen foto's onder het thema 'Kwakoe Faces'. Amsterdams Venster was er ook al twee weekenden geleden. Dit keer ben ik weer op pad gegaan met wat ik noem mijn 'candid camera', met de lens op buikhoogte. Het levert prachtige portretten op. Zelfs de mislukte foto's krijgen iets spannends. Enfin. Toen moeders terugkwam, deed het kleine meiske ineens stoer alsof ze alles onder controle had.

7 juli 2007

Perfecte groetjes uit Amsterdam

Ik heb voor deze dragende foto gekozen omdat ik er als lekenfotograaf trots op ben. Eén uit het boekje. Een perfecte 'Groetjes uit Amsterdam'. Alles zat gewoon mee. De lichtval en ook alle automatische instellingen van de camera. De lucht met de juiste balans aan blauw en wolken. De overhangende boom voor het juiste perspectief. Ik heb er overigens niet over nagedacht. Ik zat gewoon lekker op een bankje op het Leidseplein te wachten en het plaatje viel als het ware voor mijn neus. Oké, ik heb nog wel even het kader in precisie gebracht. Van professionele foto’s heb ik afgekeken dat je niet alle torens van een gebouw helemaal erop hoeft te hebben; je kan aan de een zien hoe ook de andere afloopt. Wel even kijken of de uiterst rechtse toren geheel erop staat. En dan komt er ook nog eens iemand het kader binnen lopen om een foto te maken van de Stadsschouwburg! Dan moet je wel meteen je ontspanner indrukken. Op deze magische datum 07-07-07 vierde ik mijn 44ste verjaardag. Het werd een prachtige familyday in hartje Amsterdam. Na de aanhoudende sombere en koude herfstachtige dagen (vergelijk Actueel in beeld van 4 juli) was er eindelijk weer een redelijk zonnige, en begon Amsterdam op slag te bruisen en ontstond een liveshow van freaks én – jawel – mooie vrouwen. Zondag 8 juli publiceer ik van deze magische dag een aantal – al zeg ik het zelf – prachtige foto’s.

5 juli 2007

Dancing in the rain

LEIDSEPLEIN - De zomer is al bijna twee weken aan de gang en het is begin-juli. Het is koud. Je fietst constant met dichte jas! Bovendien regent het almaar. Het is werkelijk koud, guur en grauw herfstig weer. In het park waait het spookachtig en overal liggen losse takken. Ik kan me echt verwonderen om de natuur. Ondanks de kou groeit het groen volop en tiert overal weelderig riet. Het is alsof in de herfst alles in volle bloei is. Toch voel ik mij goed; niet al te somber. Het komt door al het heilzame groen, dat het grijs opsiert. Julidans, het zomerfestival van internationale hedendaagse dans, in de Amsterdamse Stadsschouwburg (grote foto), is begonnen. Eigenlijk is het idee jubelend dansen onder de zomerse zon. Maar vooralsnog is het dancing in the rain op een desolaat Leidseplein. Fred Astaire of Gene Kelly is nergens te bekennen. Maar toeristen laten zich niet ontmoedigen, want Amsterdam heeft gelukkig ook patat, cafés, coffeeshops en sexshops. En zo’n mooie regencape met het wapen Sodom en Gemorra is ook een mooi souvenir…

5 juni 2007

Kortste rivier

MUSEUMPLEIN - Dit is geen rustiek plekje aan een rivier ergens ver buiten de stad. Maar hartje Amsterdam. Althans tot dat deel van de danig uitgedijde stad mag je inmiddels het Museumplein toch wel rekenen. In de vorige eeuwen waren ingrijpende stedebouwkundige beslissingen het dempen van vaarten en grachten om de mobiliteit van de stad te vergroten. Ooit stond het Museumplein bekend als de ‘korste snelweg van Nederland’. Dat is voor deze meisjes een historisch gegeven en het zal hun hooguit een worst zijn. Het Museumplein is nu de korste rivier van Nederland, waar je relaxed kan pootje baden.

4 juni 2007

Wil het geacht lid gaan staan...!

AMSTERDAM - wat zal de Christen Unie hiervan vinden? Deze regeringspartij heeft zich al ontpopt tot de anti-bikinipartij. Maar elke keer als CU zich druk maakt over al die verstilde vleselijkheid, doet zij juist de semi-blootbranche een groot plezier. Als je al die mediaaandacht over de ophef zou omzetten in reclameminuten dan zouden er miljoenen euro’s meegemoeid zijn. Maar wellicht heeft CU minder moeite met mannelijk bloot. Het lijkt wel of dit model, aan de gevel van het Americain Hotel, uitdagend en gerieflijk een zetel voor de CU bezet houdt. Je zou haast willen roepen: “Kan zijn… eh, het geacht lid gaan staan voor stemming!”

Maar ja, waar de één het lef heeft op een poster durft de ander het zelfs in levende lijve. Deze nudist-acrobaat was een van de feestelijkheden tijdens het zonnige Amsterdamse weekend. Mijn God, deze man deed het al jaren voordat ik naar Suriname vertrok. Nu meer dan tien jaar later doet hij het nog steeds. Dus hij kan ervan leven! Toen ik hem toeriep: “Ben je nog niet gepensioneerd?”, keek hij wel even verstoord op. Tot een straatpraat kwam het niet. Naadloos aansluitend – bij wijze van spreken dan – op zijn voorstelling ging hij rond met dienblad om geld op te halen tussen de terrasbezoekers. Amsterdam, met recht: ‘Crazy Town’!

29 mei 2007

'Never seen a horse before?!'

AMSTERDAM - Het extra lange pinksterweekend zit – behalve voor sommige scholen – er weer op. Na de sfeer van twee zondagen, is het openbare leven in Amsterdam weer op normale gang gekomen. Ik had de fiets gepakt om op zoek te gaan naar een ‘pick of the day’. En had me al ingesteld op een lange zoektocht. Maar al bij de Leidsebosjes zag ik deze twee bereden agentes. Als twee eigentijdse McClouds trippelden ze relaxed over het fietspad, ondertussen goed in de gaten houdend of de mensen zich wel aan de (verkeers)regeltjes hielden. Zelf gingen ze zo ver in het geven van het goede voorbeeld, dat ze keurig stilstonden voor het rode fietsstoplicht, voordat ze rechtsaf het park indraafden. Misschien omdat de fotograaf ze op scherp hield. Toch constateer ik minstens twee overtredingen van deze wetshandhavers: hinderlijk staan op de stoep en stilstaan op het zebrapad! Een Engelssprekende fietser, die mij weer hinderlijk op het fietspad vond staan, riep lichtelijk geïrriteerd toe: “Have you never seen a horse before?!” Dat wel, maar zelden twee van zulke werkelijk stoere meiden.

21 mei 2007

Met lepel en lepel

‘DE ACHTERSTAND VAN de voorsprong’. Zo werd uiteindelijk de concurrentiepositie van Engeland getypeerd tijdens de industriële revolutie nadat andere landen, die volgden, met vernieuwde, economische fabricagetechnieken kwamen. Ook zo bestaat binnen het gezin zoiets als – zeg maar – ‘het voordeel van de jongste’. Kijk die kleine Heather-Leezza. Nog maar anderhalf en nu al eet ze, als volleerd, haar bordje bruine bonen met rijst met bestek keurig leeg! Regelmatig breng ik ‘grote broer’ Daniël (6) de kunstgrepen van het eten met vork en mes bij. Zaterdag had hij ineens de slag te pakken. Kijk maar hoe perfect hij zijn vork en mes in de juiste greep heeft.

Je geeft HL’tje twee lepels, alleen maar om haar het gevoel te geven dat ze erbij hoort. Maar ondertussen blijkt ze alle instructies aan Danny haarfijn op te nemen. Zie haar bijna lege bord en hoe weinig rijst ernaast ligt! Zoals met vork en mes schuift ze keurig – uiteraard nog altijd met vertederende babymotoriek – het eten met de ene lepel op de andere, en peddelt als het ware haar voedsel naar binnen.

Een babyzusje of –broertje is leuk. Maar niet altijd! Want je hebt zware aandachtconcurrentie te duchten. Je mag dan wel ‘oudste’ zijn, maar je bent nog altijd kind! Jaren was je het middelpunt van vertedering en nu ineens niet meer (als enige). Daarom was het voor mij als ouder een heerlijke gewaarwording om in één klap trots op beide te zijn en ze hartstochtelijk een compliment te kunnen geven. Maar nogmaals: ‘het voordeel van de jongste’. Je staat erbij en vergaapt je regelmatig met stijgende verbazing ernaar!

20 mei 2007

Gewoon een vriendenclubje

AMSTERDAM - Zaterdagavond. Dit is geen motorclubje, maar een ‘vriendenclubje’. “Normaal staan we met zo’n negentien motoren hier, maar veel hadden al een afspraak voor vandaag”, vertelt Andy. Hij is van Curaçaose afkomst en woont in Rotterdam. “We komen uit verschillende plaatsen. Vandaag zijn er twee uit Rotterdam, eentje van Almere en eentje uit Amsterdam. Om bij elkaar te komen, bellen we elkaar gewoon op.” Een clubje zwarte motorrijders zie je niet vaak. “Dat is inderdaad zeldzaam”, beaamt Andy. Hoe zijn de reacties? “Over het algemeen wel positief.

Normaal staan er ook exemplaren met die brede, blitse velgen. Alleen wil de politie soms weleens achterdochtig zijn.” Het is kennelijk motortijd op het Leidseplein. Even later arriveren twee Marokkaanse jongemannen uit België. Gewoon een dagje eruit, vertelt een van hen en dezelfde avond weer terug.

19 mei 2007

Wapperend Bloed

AMSTERDAM - Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Vooral het journalistieke bloed. Het was me gelukt mijn blogspot voor enkele dagen niet aan te roeren. Dankzij de bijdragen van Boerleider en Marrenga kan ik af en toe gas terug nemen. Maar om nou op mijn lauweren te gaan rusten. Nee, ook dat voelt niet lekker aan. ‘Hapje drankje? Rest. Centra Lange Niezel, 20.30 uur. Roan’, luidde het bevrijdende sms’je van Roan. Ik had hem nog niet gezien sinds mijn retour Amsterdam in december. Wel zijn vrouw Eva en de kids.

Ik hoopte vurig te stuiten op een ‘pick of the day’. En zie: op de Dam zag ik deze man en een vrouw, elk met een rode vlag wapperen. Ik schoot natuurlijk eerst het plaatje, dan het praatje. “We proclameren het bloed van Christus”, licht Rolf, zoals hij heet, toe. Vanwege hemelvaartsdag? “Nee hoor, dat doen we al drie jaar om de vrijdag.” Maar waarom? “Tja, dat is door de Heilige Geest ingegeven.” Vaag antwoord. Maar concreet als je bekeerd bent.

De evangelische gemeente achter dit initiatief is ‘Embassy Amsterdam’. Elke zondag is er een ‘Celebration’ in ‘De Poort’ aan het Kadijksplein. De achterliggende boodschap van het vlaggen, vertelt Rolf: “God is Amsterdam niet vergeten, hij zal in de stad arriveren.” Dat is een geruststellende boodschap voor het ‘Sodom en Gomorra a/d Amstel’, zoals Amsterdam ooit de Britse pers haalde.

Daarna begeef ik me door de Warmoesstraat naar de Lange Niezel. Een corridor van hasjwalm en pornolucht.

Heerlijk Spaans gegeten! Eerst tapas als vooraf. En ik heb mij gezondigd aan alcohol. Maar zoals Jezus zei: “Niets wat van buiten komt maakt de geest onrein, maar wat van binnenuit komt.” Zo zie je maar hoe eenvoudig we de Heilige Schriften naar onze hand kunnen zetten. Althans, het lijkt zo eenvoudig! Aan tafel (vlnr): Martin, Jeroen, Roan, Simon en Dane. Allen hebben dus een alibi voor wat dan ook...

12 mei 2007

Hoofdstad van Suriname is Venetië...

...eh, Paramaribo!

PARAMARIBO EN AMSTERDAM hebben op het moment in elk geval één ding gemeen: veel regen. Maar de wolkbreuken zoals die boven Paramaribo openbarsten, kennen nauwelijks hun weerga. In luttele minuten kan de hoofdstad van Suriname getransformeerd zijn in een Venetië van het Westelijk Halfrond. Amsterdams Venster kreeg een reeks foto’s over de gevolgen. En bovenstaande schopte het tot ‘pick of the day’. Als 80 procent van de Surinamers niet pinaren dan stijgt het water hen wel tot aan de lippen.

6 mei 2007

Waarheid maakt vrij

AMSTERDAM - Waarheid maakt vrij, moeten deze twee protestanten hebben gedacht. En daarom moet het hen dan ook het beste hebben geleken hun ludieke actie over leugenachtige politiek luister bij te zetten binnen het kader van het Bevrijdingsfestival, op 5 mei op het Museumplein. Ik kies deze foto als ‘pick of the day’ vanwege zijn internationale uitstraling. Meestal zijn dit soort plaatjes AP-foto’s van een protest in het buitenland. Nu heb ik hem zelf gemaakt. Prachtig ook de gevoerde teksten ‘Roadmap to war’ en ‘De liegende Hollander’ als woordspeling op gevleugelde begrippen. Kortom de likkerij van premier Balkenende van de hielen van de Amerikaanse president Bush die zich opwerpt als politieke exorcist in zijn strijd tegen de ‘As van het Kwaad’.

26 april 2007

Zout en Peper

Ik kwam van de therapeute en liep naar mijn fiets. Ineens waande ik mij in een versie van 'Gullivers reizen', toen ik deze minimensjes hand in hand voorbij zag lopen, als echte boezemvriendinnetjes. En ze babbelden erop los en hadden elkaar heel wat te vertellen. Het waren net twee tot leven gewekte zout- en peperpoppetjes. Die helemaal in elkaar opgingen. En wat moet de wereld toch groot voor ze zijn! Hun begeleidsters vonden het goed dat ze op de plaat gingen voor ‘pick of the day’.
Aanvankelijk hadden ze zelfs geen oog voor de fotograaf.
En ze kregen me toch een lol toen ze doorhadden dat ze in de belangstelling stonden. Nou vooruit; dan even posseren. Eerst met die ingehouden lach - zo van: wat moet die gozer? - en dan vervolgens uitgiechelen. Elise en Gifineley heten ze. Wat moeten die twee elkaar toch mooi vinden!